Kuźnia

Falka

Opowiadanie opublikowane na: Ashwinder

Adres oryginału: [link widoczny dla zalogowanych]

Tytuł oryginału: Daddy's Girl: Daddy's Girl

Autor: bluestocking79

Tłumaczenie: Falka

Rating: PG

Disclaimer: These characters belong to J.K. Rowling, not to me. I'm just having some fun with them and make no money in doing so.

***

Hermiona miała szczery zamiar być genialną matką.

Dlatego też niemal całą ciążę spędziła czytając poradniki, tworząc żelazny system organizacji pracy i przede wszystkim ćwicząc wszystko, co powinna umieć młoda matka. W dziewiątym miesiącu potrafiła zmienić pieluszkę dwoma ruchami różdżki, jednocześnie przygotowując butelkę i przywołując smoczek.

Była matką-komandosem, gotową na wszystko.

A jednak Margot, gdy już pryszła na świat, wcale nie zważała na jej macierzyńskie umiejętności, karząc ją ciągłymi wrzaskami.

Jednocześnie, gdy tylko Severus brał ją na ręce natychmiast była zadowolona.

Cholernie niesprawiedliwe.

Niespodziewane, a jednak prawdziwe. Severus miał rękę do dzieci.

- Jak ty to robisz? – zapytała Hermiona.

Severus uśmiechnął się z wyższością, pijąc łyk herbaty.

- Chciałabyś wiedzieć, co? – odpowiedział.

Westchnęła cicho.

- Nie potrafisz znieść faktu, że jesteś w czymś gorsza, prawda? – dodał.

- Nieprawda – odpowiedziała.

Ale, czyż nie robiła wszystkiego zgodnie ze wskazówkami książki? I czy to nie Severus powinien być niezdarnym rodzicem?

- Jesteś zazdrosna – powiedział ze zdziwieniem Severus.

- Nie bądź śmieszny.

Nie była zazdrosna, naprawdę nie była. Była po prostu ciekawa, co takiego on robił, czego ona nie potrafiła.

Niezwykle ciekawa.

Severus oczywiście odmówił zdradzenia swojego sekretu, nie pozostawiając jej innego wyjścia, jak tylko śledzenie go.

Sam był sobie winien, nie podając jej tak użytecznej informacji.

Gdy następnym razem zaniósł ich płaczącą córeczkę do pokoju, Hermiona cicho podążyła za nimi, wyciszając wcześniej swe kroki zaklęciem.

Zobaczyła ich w momencie, gdy Severus usiłował utrzymać w ramionach wiercącą się i krzyczącą Margot, co sprawiło jej sporą przyjemność. Nawet jemu nie od razu udało się uspokoić dziecko.

Jednak po chwili na jej oczach rozegrało się niezwykłe, niespotykane wręcz wydarzenie. Nigdy nie spodziewała się, że zobaczy jakiegokolwiek mężczyznę w takiej sytuacji, a co dopiero swojego stoickiego męża.

Z wrażenia zaparło jej dech w piersiach.

Severus Snape, kawaler orderu Merlina I-szej klasy, Mistrz Eliksirów, znany też jako Złośliwy Nietoperz z Lochów śpiewał.

Nie była w stanie dosłyszeć słów, jednak dźwięk sam w sobie sprawił, że drżała. Nigdy wcześniej nie słyszała jak śpiewa, nie miała pojęcia, że umie.

Nie trudno było zrozumieć, że słuchanie jego śpiewu było rzadkim przywilejem.

Jego głos wznosił się i opadał, podczas gdy on, tuląc do siebie Margot kołysał nią w takt muzyki. Efekt był natychmiastowy. Dziewczynka ucichła, uśmiechając się bezzębnie do swego ojca, patrząc się na niego z najzupełniej odwzajemnionym uwielbieniem.

Widok był tak niezwykły, że Hermiona nie zdawała sobie sprawy, że jest została przyłapana, dopóki Severus nie spojrzał jej w oczy.

- Przypuszczam, że będziesz chciała używać mojej piosenki – powiedział, pociągając nosem.

Hermiona spojrzała na Severusa. Trzymał w ramionach Margot w bezsprzecznie zaborczy sposób. W jego oczach zobaczyła czułość, determinację. I strach?

Strach, że może odebrać coś, co należy tylko i wyłącznie do niego.

Hermiona westchnęła z rezygnacją.

- Jest twoja – powiedziała.

- Ale przecież działa!

Severus spojrzał na nią niepewnie

- W twoim przypadku, tak. Niestety, mnie słoń nadepnął na ucho. Śpiewasz ją lepiej, niż ja kiedykolwiek byłabym w stanie – skłamała.

- Och – niepewność Severusa zastąpiła niekłamana duma – Brzmi całkiem nieźle, nie sądzisz?

- Nie słyszałam ładniejszej – powiedziała Hermiona, patrząc na ojca i córkę z uśmiechem.

***

A/N

Jak wam się podoba? Proszę raczej o krytykę niż pochwałę Jezyk

Szura

Może na początek kilka zgrzytów: